یادداشت آخر-برداشت پایانی:)

خوب یادمه توی چه وضعیتی پامو گذاشتم توی مسیر وبلاگ نویسی.خوب یادمه  تک تک لحظاتشونگاه نکنید که گاهی خودمو میزنم به فراموشی.نگاه نکنید که گاهی هیچی نگفتم.خیلی وقتا عاشق تک تکتون بودم.عاشق همین آدمایی که ی روزایی بهترین خاطره های ذهنمو باهاشون ساختم. من هیچیو فراموش نکردم.تمام عمرم خودمو زدم به فراموشی.zra ی پستی گذاشته بود:

ما رازهامون رو از خیلی‌ها پنهون می‌کنیم حتا از خودمون!

اما اسمش رو گذاشتیم فراموشی.

:)